Het was in de zomervakantie, camping in Italië, 2015. 'Ga eens recht staan, Nikki', zei mijn moeder toen ik in mijn bikini stond. 'Ik stá recht', zei ik eigenwijs. Mijn moeder wilde even naar mijn rug kijken en zei dat ik scheef stond. Overbezorgdheid, dacht ik. Alle moeders zijn overbezorgd en maken van een klein schrammetje op je knie een gebroken been. Niks aan het handje. Als ik in de spiegel keek zag ik ook niks aan mijn rug. Dus waarom zou er iets aan de hand zijn?

Terug in Nederland stopte mijn moeder niet met het bekijken van mijn rug. 'Er klopt iets niet', zei ze telkens. Ik geloofde het niet.

In de badkamer riep mijn moeder op een dag mijn vader en zusje. 'Kijken jullie eens even naar de rug van Nikki'. Mijn vader gaf ook toe dat ik scheef stond. Ik geloofde het niet en ik wilde het ook niet geloven. Waarom zou precies ík scheef zijn. Maar toen mijn zusje naar mij toe kwam en mij vertelde dat ik echt niet recht was en dat ik mijn ouders moest geloven, geloofde ik het pas.

Mijn moeder wist nu 100% zeker dat ik scheef was en zocht op Google naar afwijkingen die ik mogelijk zou kunnen hebben. Ik begon me een beetje te ergeren, omdat ik het allemaal overdreven vond. Maar mijn moeder hield vol en dus gingen we naar de dokter. Hij legde een liniaal langs mijn rug: 'zien jullie dat? De bovenste ruggenwervels en de onderste ruggenwervels staan recht onder elkaar. Je hebt wel een klein bochtje, maar iedereen is wel scheef. Ik bedoel, je ene been is ook iets korter dan de ander.' Conclusie: iedereen is wel een beetje scheef. Mijn moeder geloofde er helemaal niks van en maakte een nieuwe afspraak met een andere dokter. Thuis liet ze me voorover buigen en maakte een foto van mijn rug. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was echt heel erg scheef!

Mijn vader en ik vroegen om een röntgenfoto en de dokter, deze keer een vrouw, zei dat ze dat inderdaad verstandig vond.